semaver
New member
Şehit Mustafa Türker İlkokulu’nda müdür yardımcılığı yapan ve bununla birlikte Tekvando Ulusal Ekip Antrenörü olan Dilek Karakuyulu’nun 9 yaşından beri çalıştırdığı kızı Gülsena Karakuyulu, madalyalarına bir yenisini daha ekledi. Gazi Üniversitesi Spor Bilimleri Fakültesi Vücut Eğitimi Öğretmenliği 3’üncü sınıf öğrencisi Gülsena Karakuyulu, son olarak katıldığı Portekiz’de düzenlenen 15’inci Avrupa Tekvando Poomsae Şampiyonası’nda ferdi kategoride Avrupa 3’üncüsü olarak 134’üncü madalyasını aldı.
“ANNEMİN DAYANAĞIYLA BURALARA GELDİM”
Tekvandoya annesinin yardımıyla başladığını söz eden Gülsena Karakuyulu, şunları söylemiş oldu: “Yaklaşık 13 yıldır tekvando ile uğraşıyorum. 2014 yılından beri ulusal grup atletiyim. 9 Türkiye, 6 Avrupa ve 4 dünya ikinciliğim var. Memleketler arası bir hayli maçta da derecelerim var. Son olarak Portekiz’de düzenlenen 15’inci Avrupa Tekvando Poomsae Şampiyonası’nında ferdi kategoride Avrupa 3’üncüsü oldum. Tekvandoya aslında hiç istemeyerek başladım. Annem verdiği armağanlarla tekvando sporunu bana sevdirdi. Annemin dayanağı ile buralara kadar geldim ve fazlaca memnunum. Her şampiyonluktan daha sonra o pozisyonu korumak benim için daha fazlaca değerli. Onun için ilerideki maksadım, aldığım şampiyonlukların devamını sağlamak ve başarımın üzerine muvaffakiyet katarak ülkemi en yeterli biçimde temsil etmek. Bu spora meraklı olanlar asla pes etmesinler ve onlara inanan insanların emeklerini boşa çıkartmamak için çalışsınlar. İnsanların hayallerinin peşinden koşmalarını istiyorum.”
“ANNESİ, ANTRENÖRÜ VE ÖĞRETMENİYİM”
Gülsena Karakuyulu’nun annesi ulusal grup antrenörü Dilek Karakuyulu ise kızı Gülsena’nın maçları sırasında fazlaca heyecanlandığını belirterek, “Gülsena’nın hem antrenörü hem annesi birebir vakitte öğretmeni olarak rollerim var. İdmanlarda âlâ bir sportmendir. Çalışmayı seviyor, azimli ve pes etmiyor. 9 yaşından beri daima her yıl karşılaşmalara girdi ve toplamda 134 tane madalyası var. Düşse bile düştüğü yerden kalkmayı biliyor. O yüzden beni fazlaca zorlamıyor. Kızımdan fazlaca mutluyum. Maçlarda esasen antrenörü olarak daima gerisindeyim. O orada bakılırsavini yapıyor fakat ben geride oturduğum yerde duramıyorum. Heyecanla, ‘Şunu da yapsın, bunu da yapsın’ derken heyecanlanıyorum. Bir gün kalp krizi geçireceğim diye korkuyorum. Çıkıyor, maçını yapıyor ve yanıma geliyor. Sarılıyoruz, kucaklaşıyoruz. Hoş bir his. 19-22 Kasım tarihleri içinde kızım Portekiz’de Avrupa Şampiyonası’ndayken ben de birebir devirde 19-24 Kasım tarihlerinde İran’ın Tahran kentinde İşitme Engelliler Dünya Şampiyonası’nda antrenör olarak misyon aldım. Bir ailede iki ulusal gururu birlikte yaşadık. Ulusal ekip ismine yarışmaktan epey gurur duyduk” dedi.
DHA
Okumaya devam et...
“ANNEMİN DAYANAĞIYLA BURALARA GELDİM”
Tekvandoya annesinin yardımıyla başladığını söz eden Gülsena Karakuyulu, şunları söylemiş oldu: “Yaklaşık 13 yıldır tekvando ile uğraşıyorum. 2014 yılından beri ulusal grup atletiyim. 9 Türkiye, 6 Avrupa ve 4 dünya ikinciliğim var. Memleketler arası bir hayli maçta da derecelerim var. Son olarak Portekiz’de düzenlenen 15’inci Avrupa Tekvando Poomsae Şampiyonası’nında ferdi kategoride Avrupa 3’üncüsü oldum. Tekvandoya aslında hiç istemeyerek başladım. Annem verdiği armağanlarla tekvando sporunu bana sevdirdi. Annemin dayanağı ile buralara kadar geldim ve fazlaca memnunum. Her şampiyonluktan daha sonra o pozisyonu korumak benim için daha fazlaca değerli. Onun için ilerideki maksadım, aldığım şampiyonlukların devamını sağlamak ve başarımın üzerine muvaffakiyet katarak ülkemi en yeterli biçimde temsil etmek. Bu spora meraklı olanlar asla pes etmesinler ve onlara inanan insanların emeklerini boşa çıkartmamak için çalışsınlar. İnsanların hayallerinin peşinden koşmalarını istiyorum.”
“ANNESİ, ANTRENÖRÜ VE ÖĞRETMENİYİM”
Gülsena Karakuyulu’nun annesi ulusal grup antrenörü Dilek Karakuyulu ise kızı Gülsena’nın maçları sırasında fazlaca heyecanlandığını belirterek, “Gülsena’nın hem antrenörü hem annesi birebir vakitte öğretmeni olarak rollerim var. İdmanlarda âlâ bir sportmendir. Çalışmayı seviyor, azimli ve pes etmiyor. 9 yaşından beri daima her yıl karşılaşmalara girdi ve toplamda 134 tane madalyası var. Düşse bile düştüğü yerden kalkmayı biliyor. O yüzden beni fazlaca zorlamıyor. Kızımdan fazlaca mutluyum. Maçlarda esasen antrenörü olarak daima gerisindeyim. O orada bakılırsavini yapıyor fakat ben geride oturduğum yerde duramıyorum. Heyecanla, ‘Şunu da yapsın, bunu da yapsın’ derken heyecanlanıyorum. Bir gün kalp krizi geçireceğim diye korkuyorum. Çıkıyor, maçını yapıyor ve yanıma geliyor. Sarılıyoruz, kucaklaşıyoruz. Hoş bir his. 19-22 Kasım tarihleri içinde kızım Portekiz’de Avrupa Şampiyonası’ndayken ben de birebir devirde 19-24 Kasım tarihlerinde İran’ın Tahran kentinde İşitme Engelliler Dünya Şampiyonası’nda antrenör olarak misyon aldım. Bir ailede iki ulusal gururu birlikte yaşadık. Ulusal ekip ismine yarışmaktan epey gurur duyduk” dedi.
DHA
Okumaya devam et...